Profesionalkeriak

Unescoko Dame Un Minuto de Agua premiazio ekitaldian izan nintzen ostiralean. Jende profesionala bai, baina gala ez zen batere profesionala izan. Entsegu falta somatu nuen, izen handia edukitzeak bermatzen ez duen bikaintasuna. Izendatu gabe gelditu ziren finalista batzuk, ordenagailuak izan zuen zotin batean.

Lagun bati hotsegin diot arrastian, hau idazten jarri aurretik. Zoriontzeko deitu ere eta esan dit Diplomatura ekitaldia lotsagarria izan zela Ostiralean , Euskalduna Jauregian. Familia, erropa berri edo are okerragoa dena ilusioz beteta diploma jasotzera joandako hiru lagun izendatu gabe gelditu zirelako. Eta azterketa guztiak egindakoak ziren beste guztien pare.

Greba egin genuen Ostegunean, izen handi batzuk hartutako erabakiei aurre egiteko. Eskubideak aldarrikatzeko. Herria lau izen handiren kontra. Miloiak erabaki bakarraren aurka.

De la Iglesiak dimititu egingo du.  Herriatarron babesetik ez duelako ezer Sinde legeak. Eraiki dugun birtualkeriatik ez behintzat, zentzua kentzen baitio.
Maite dut zinema zuzendaria bera, baina hala ere uste dut hartutako erabakia ez dela inteligenteena. Eta esan diot gainera, esan beharra nuelako, twitterretik.

Gogoeta hauekin konturatzen naiz, eta zoriontsu egiten nau gainera, herritarra izen handien pare jartzen dela. Herria bera, hitza, izen handia dela.
Profesionalkeria bereganatutakoan izen handia eman eta ttikia ez ikusteak duen gaitza. Entseguak egiteari uztea, bere tamainakotan bakarrik pentsatzea. Euskaraz ahaztutzea, bapatean , ez omen duelako balio mundu englishatuarentzako.

Baina izen handiak hor dira, maite dittugun konnotazioak derrigortuta bereganatzen dittuztelako. Solidarioak, ongizatezkoak, bikaintasunerazkoak ei dira. Profesionalkeria diplomatikoa da.

p.d. herriak dittuen profesionalen mailako profesionalak balitu profesionalkeriak